Anouk en Ellen in Nicaragua

In het voorjaar van 2016 vertrokken de twee ACTA master-studenten Anouk en Ellen voor hun buitenlandstage naar Nicaragua. Joanna heeft ze beiden geïnterviewd en daar kwamen verrassende verhalen naar boven.

Waarom kozen jullie voor Nicaragua? Wat wisten jullie over het land voordat jullie gingen?

Anouk: Ellen en ik hebben vroeg besloten samen op buitenlandstage te gaan. Ik ben na het behalen van mijn bachelor een paar maanden gaan reizen door Zuid-Amerika en was daar zo van onder de indruk dat ik graag weer die kant uit wilde. We hebben er wel voor gekozen om ergens heen te gaan wat voor ons allebei helemaal nieuw was. Het leuke aan dit project in Nicaragua, is dat je direct als tandartsen aan de slag kan. Je kan echt een steentje bijdragen en tandheelkunde beleven in een andere cultuur.

Ellen: Ik wilde sowieso graag een stage doen in de kindertandheelkunde, en dat kon toevallig met dit project. Ook leek het me interessant om een tijd in een land te leven wat in praktisch al haar aspecten zo ver van Nederland afstaat. Spaans leren stond ook al heel lang op mijn to-do list! We wisten weinig van Nicaragua, maar juist in de weken voordat we vertrokken zijn we ons gaan inlezen om de locals beter te kunnen begrijpen. Nicaragua kent een vrij gewelddadige geschiedenis met recentelijk nog een burgeroorlog. Toch is het er nu relatief rustig en is het een van de meest veilige landen in Midden-Amerika. Ik was dan ook erg nieuwsgierig hoe ik dit zelf zou ervaren. Ook wist ik dat het er ongelooflijk heet is!

Hoe lang waren jullie uiteindelijk weg en wat was het doel van de reis?

Ellen: We zijn uiteindelijk bijna drie maanden in Nicaragua geweest. Eerst zaten we twee weken in de stad Granada om Spaans te leren. Daarna zijn we naar het eiland Ometepe in het meer van Nicaragua gegaan, om kinderen op scholen te bezoeken en controles te doen. Waar vaak behandelingen uit voort kwamen. Het doel was om een jarenlang onderzoek te vervolgen, over de survivalrate van ART-restauraties en pijnbeleving.

Hoe zag jullie dag eruit?

Ellen: Ikzelf stond meestal om 5 uur op om een rondje te gaan wandelen op het prachtige eiland, met uitzicht op de vulkaan en onder aanmoediging van apen en allerlei andere dieren. Anouk: Vanaf 6 uur stond ik te stretchen naast m’n yogamatje, daar kan ik me nu al bijna niks van voorstellen. Na het ontbijt sprongen we op onze scooter om de scholen te bezoeken. Als we geluk hadden konden we tot 12 uur behandelen. Dit was afhankelijk of er iemand onze ‘behandelkamer’ (leeg klaslokaal) kon openmaken met de sleutel, en of de klassen er wel waren. 's Middags bestond uit administratie of ontspanning Heel veel ontspanning (lees: eten, slapen, zwemmen, zonnen, Netflix kijken).
Ellen: Het was simpelweg te heet om iets te ondernemen. Tegen de avond probeerden we te sporten, waarna we avondeten kookte en vrij snel daarna eigenlijk al naar bed gingen. Het is namelijk altijd om 6 uur al donker in Nicaragua, waardoor je dagschema er al snel anders uit komt te zien dan in Nederland.

Hebben jullie ook problemen gehad?

Anouk: Weinig… Je moet in Nicaragua ook niet van alles een probleem maken. Dat doen zij ook niet.
Ellen: We hebben zeker geen grote problemen gehad, alleen zijn we tegen wat dingen aangelopen. Dit zijn voornamelijk cultuurverschillen die je de mensen daar eigenlijk niet kwalijk kunt nemen. Zo hebben Nicaraguanen nog nooit van plannen gehoord. Het is meerdere malen voorgekomen dat we op de scholen aankwamen en er niemand was met de sleutel van onze behandelkamer, terwijl ze wisten dat we kwamen. Ook is het vaak voorgekomen dat er helemaal geen kinderen waren, omdat ze een vrije dag hadden. Hier werden wij dan ook niet van op de hoogte gesteld. Als we vroegen waar de kinderen waren, was het heel simpel: ‘ze zijn er niet want het is de Dag van de Docent/ Dag van het Kind/ Moederdag / enz. enz., maar: morgen zijn ze er wel weer!’. Dit is hun oplossing, ze begrepen niet dat wij een planning hadden en bijvoorbeeld nog maar 3 dagen konden behandelen op hun school. Het is iets wat je los moet laten en niet te veel over in moet zitten, want je verandert er toch niets aan. Toch was dit voor ons als Nederlanders soms wel een beetje lastig.

Wat is het meest bijzondere wat je hebt mee gemaakt?

Anouk: Wat ik heel bijzonder vond was de lava die we hebben gezien bij een vulkaan vlakbij Granada. Heel onwerkelijk.
Ellen: Wat betreft de behandelingen was dit de extractie bij een heel lief meisje van 5 jaar. Ze kwam speciaal voor ons in haar mooiste prinsessen jurk naar school en kon gewoon niet geloven dat ze door ons geholpen zou worden.
Anouk: Haar moeder vertelde dat ze zo blij was omdat Anna (Anouk) & Elsa (Ellen) van Frozen, helemaal voor haar naar het eiland waren gekomen, op haar school. Ze heeft geen kik gegeven en hield zich ontzettend groot. Voor dit soort momenten doe je het, dan hou ik echt ontzettend veel van het vak.We gebruikten die namen omdat onze eigen namen niet zo lekker bekten in het Spaans. Dat was dus echt een groot succes!

Wat kunnen we in Nederland van de Nicaraguanen leren?

Ellen: Waar de Nicaraguanen zich soms misschien eens iets drukker mogen maken, kunnen wij van hen leren om dat eens wat minder te doen. Iets meer dingen op hun beloop laten en ‘het komt wel goed’ denken. Wij zijn ontzettende regelaars en alles moet door middel van wetten en regeltjes in het gareel gehouden worden, onze to-do lijstjes moeten het liefst dezelfde dag nog afgewerkt worden en alles moet volgepland zijn. In Nicaragua roepen ze alleen maar ‘mañana, mañana’, wat zoveel betekent als ‘morgen, morgen’. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel en dan is het ook nog goed. Dit zouden wij soms wel iets meer mogen hebben, dat zou veel mensen een hoop stress schelen.
Anouk: Zeker! Gewoon lekker tranquillo doen. Stress is niet goed voor je.
 

Zou je nog een keer terug willen, zoja, wat zou je daar dan doen?

Anouk: Ja zeker! In Nicaragua zou ik misschien eerder een keer het gesprek aan willen gaan met de tandheelkunde studenten daar. Waarom gaan zij niet helpen? Het was best wel krom dat er om de hoek een prima tandarts-stoel aanwezig was, maar dat wij aan het werk waren alsof deze apparatuur niet bestond. De meeste mensen kunnen de tandheelkundige zorg gewoon niet betalen. 
Ellen: Ik zou ook zo graag nog een keer terug willen, om een aantal weken kinderen en eventueel volwassenen te behandelen. Dit doe ik het liefst over een aantal jaar, om te kijken hoe het land veranderd is ten opzichte van de afgelopen keer dat ik er was. Ook zou ik mensen opzoeken die ik heb leren kennen, want ik heb veel bijzondere mensen ontmoet in mijn tijd daar.

Wil je nog iets meegeven aan de lezers?

Anouk: Als je (nog) geen plan hebt voor specialisatie of promotie, dan zou ik absoluut op buitenlandstage gaan. Het zet de tandheelkunde in een ander perspectief en het is goed om even buiten de ACTA tandheelkundig aan de slag te gaan! Andere mensen en andere visies maken je wereld groter.
Ellen: Ga erheen! Nicaragua is een prachtig land met ontzettend lieve mensen en een overweldigende natuur. Overal vulkanen, die ook actief zijn en je kunt bezoeken,  prachtige meren en overal groen, en een ontzettend mooie kustlijn. Zoals ik hierboven al beschreef, als je wilt ontstressen moet je naar Nicaragua gaan. Daarnaast is het fantastisch om een cultuur te leren kennen die zo ver van de onze afstaat. Probeer hier dan ook voor open te staan!

---

Ga je ook op buitenlandstage? Als je net zoals Anouk en Ellen in aanmerking wil komen voor een financiële bijdrage van De Startende Tandarts, mail dan naar joanna@destartendetandarts.com.