De laatste charity trip naar Palu!

Op zondag 29 mei gingen we op charitytrip naar Palu, een stad in het midden van het eiland Sulawesi. Dit konden we niet met de bus doen, want dan zouden we twee dagen onderweg zijn. Wij moesten zelf onze tickets boeken, en er gingen meerdere vluchten op zondag. In Indonesie zijn alle vliegtuigmaatschappijen door de Europese Unie op de zwarte lijst gezet, behalve Garuda die in de middag vertrok. De vlucht duurde een uur. Intussen was er vanuit het vliegtuig een prachtig landschap te zien. Helder blauwe zeeen, bounty eilanden, machtige bergen en zachte wolken met af en toe regenboog. Hoe dichter we aan het einde van de vlucht kwamen, hoe meer bergen er te zien waren. De stad Palu is gelegen in een valei tussen hoge bergen.

Eenmaal geland kwamen we op het vliegveld de rest van het team tegen waarmee we deze charity trip zouden doen. Kaakchirurgen van Makassar, Jakarta en Yogjakarta. Het bleken allemaal collega’s en vrienden van dokter Ruslin, en de meesten konden erg goed engels. Samen zijn we naar het hotel gegaan, waar er zelfs een infinity pool aanwezig was! Wat een luxe vergeleken met vorige charity trips! Het is voor ons heel lastig in te schatten waar we verblijven. Er is van te voren nauwelijks informatie aanwezig, dus we bereiden onszelf altijd voor op het allerergste. We hadden lange broeken mee voor als we in schimmelbedden moesten slapen, de klamboe tegen de malaria muggen (de GGD zei dat die er waren in Palu, maar iedereen in Indonesie ontkende dit…), wc papier omdat dit meestal niet vanzelfsprekend is, dekens wanneer dit niet werd verschaft en erop gerekend dat we de hele week koud moesten douchen met een emmer water. Niks was dus minder waar, wat een aangename verrassing!

In de avond gingen we uit eten langs de kust. Het was echter al donker dus we kregen niks mee van het uitzicht. We schenen prachtig naast het water te zitten, uitkijkend op de bergen. De sterren waren in elk geval erg mooi. Dit keer was Dagmar ook voor het eerst mee op charity trip. Ze is een geneeskundestudent uit Groningen en doet ook onderzoek naar de kwaliteit van leven voor schisis patienten, zoals Joanna. In de avond kwamen er zelfs nog twee Nederlanders aan in het hotel. Dit waren Jasmijn en Bart, twee vijfde jaars tandheelkunde studenten uit Nijmegen. Nu zaten ze al 3 weken in Indonesie, om stage te lopen in het ziekenhuis in Jakarta voor 3 maanden. Samen waren we een gezellig 7-koppig team uit Nederland!

De volgende ochtend zouden we om 8.00u vertrekken naar het ziekenhuis. Zoals de bekende Indonesische tijdselastiek (Jam Karet), werd dit uiteindelijk 8.45u. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werden we naar een zaal geleid waar we een openingsceremonie kregen. Ook werden er praktische zaken toe gelicht. We zouden deze reis 35 patienten behandelen. Op dag  1 15 patienten, dag 2 15 patienten en op de derde dag nog 5 patienten. We waren met ongeveer 15 kaakchirurgen, 5 anesthesiologen en nog meer ondersteunend personeel. In totaal met 40 man, waarbij er ‘s avonds nog 15 man aan zou komen uit Japan. We hadden 4 tafels waarop we tegelijkertijd de patienten op gingen behandelen.

De patienten waren een dag eerder al aanwezig in het ziekenhuis, waar ze instructies kregen wat de procedure rondom de operatie was. Dit ziekenhuis leek welvarender dan alle andere waar we eerder zaten, de patienten kregen eten van het ziekenhuis. De patienten die over een uur geopereerd zouden worden werden naar de wachtruimte voor de operatiekamer gebracht. Het was daar erg warm, rond de 35 graden ondanks de airco’s die aanstonden. Er was een rooster gemaakt, wie bij welke operatie mocht zijn, om te voorkomen dat de operatiekamer overvol zou raken. Toch waren de operatiekamers alsnog overvol, per bed stonden er steeds wel 10-15 man, soms zelfs tot 20. ‘s Avonds rond 19.00u waren de operaties afgelopen. We gingen eten in een mooi restaurant waar er opnieuw een openingsceremonie was, dit keer voor het Japanse team wat intussen was aangekomen met professor en kaakchirurgen. Er werd gezongen en gedanst. De pocopoco (spreek uit als: Pohtjohpohtjoh) kon natuurlijk niet ontbreken, dat is de traditionele dans die alle Indonesische mensen kennen. Ze leren het op de basisschool al, en op dit soort feestjes wordt het ingezet voor de goede sfeer.

De volgende ochtend stonden we weer om 8.00u ‘s ochtends klaar om te vertrekken naar het ziekenhuis. Dit keer zouden we opnieuw 15 patienten behandelen, maar nu was het team met medewerkers nog veel groter. We hebben ons allemaal op onze eigen manier nuttig gemaakt. Dagmar ging met Joanna naar de zaal waar de patienten verbleven, zodat de vragenlijsten daar alvast konden worden afgenomen. Eenmaal aangekomen was het daar ook weer heel warm. De patienten vonden het prima om de vragenlijsten in te vullen, zo lang ze wel met ons op de foto mochten. Ook het ziekenhuispersoneel wilde heel graag samen met ons op de foto, waardoor we uiteindelijk heel lang op de afdeling waren gebleven. Joanna had nog wat kinderen geëntertaind door tekeningetjes te maken en met ze te kletsen. Arian, David en Jasmijn hebben nog wat kunnen assisteren aan de operatie tafels. Eveline moest de operaties goed in de gaten houden voor haar vragenlijsten, gezien de operaties vaak door elkaar liepen.

Het was een vermoeiende maar ook hele leerzame dag. Er werden heel veel patienten behandeld. De patienten en ouders in de wachtruimte waren altijd een beetje zenuwachtig. Het is ook eng om je kind weg te geven aan een team met mensen dat je totaal niet kent. Toch konden we uit de gesprekken met de ouders opmaken dat ze erg blij waren met de mogelijkheid tot de gratis operaties. Als ze de kinderen niet hier zouden laten opereren, zouden ze nooit een operatie krijgen. De ouders stelden elkaar ook gerust, ondanks ze elkaar niet kenden. De kinderen staken elkaar juist aan met gehuil. Hoewel er een kindje lachend op de operatietafel ging liggen, waren de meeste kinderen aan het huilen. Soms duurde het zelfs nog even voordat de kindjes onder narcose kwamen, omdat de anesthesioloog nog niet aanwezig was.

In de namiddag werd er in een kamer op de operatiekamer naast ons een keizersnede gedaan. Het kindje zou te groot zijn en moest eruit. We hebben de hele bevalling mee gemaakt en het was fascinerend om te zien hoe een levend wezen ontstaat uit het niets. Van een dikke buik naar een huilende baby. De operaties waren rond 18.00u afgerond en iedereen was ontzettend moe. ‘s Avonds hadden we een afspraak met de gouverneur van de stad. Hij sprak ons toe in het Indonesisch, en er werden dankwoorden geuit door de verschillende teams van Palu, Makassar, Jakarta en Jogjakarta. Ook waren er danseressen aanwezig die traditioneel Indonesisch dansten.

De volgende dag was een rare dag. We zouden een citytour doen, terwijl de Japanners de laatste patienten zou behandelen. De plannen werden echter steeds gewijzigd, waardoor we erg in de war raakten. We hebben de hoogtepunten van de stad gezien. We waren voor het eerst met daglicht in Palu, en de bergen waren ademloos mooi. De wolken die de bergtoppen versierden, het rustige water die de wolken en bergen weerspiegelden en het zachte zomerbriesje. Dit alles maakte de beleving van Palu helemaal compleet. De laatste avond verbleven we in een resort langs de kust, anderhalf uur rijden van Palu vandaan. Toen we er aankwamen was het al donker, dus zagen we niks van het uitzicht. Bij het lopen langs het strand waren er veel bijzondere schelpen aanwezig en zelfs stukjes koraal. De volgende ochtend zouden we om 9.00u ‘s ochtends vertrekken naar het vliegveld, dus spraken we af om om 6.00u op te staan om nog van het strand te genieten.

We sliepen die nacht in een hutje, wat gemaakt was van bamboo en bananenbladeren. Het was heel simpel, zelfs zonder stopcontacten of wc/badkamer. Er lag een matras op de grond, en dat was ons verblijf. Het was buiten non stop aan het regenen, terwijl Palu de droogste stad van Midden-Sulawesi is. Iedereen vond dat bijzonder, en wij als Nederlanders konden er stiekem wel om lachen. Toch weerhield dit ons niet om weer de pocopoco te doen, kaartspelletjes te spelen en gezellig te kletsen over de dag. De kaakchirurgen deden gezellig mee en namen het voortouw voor karaoke. Sommigen vertrokken die nacht nog naar het vliegtuig, dus namen we afscheid. We hebben veel nieuwe vrienden gemaakt en zijn uitgenodigd op veel plaatsen langs te komen als we wilden!

In de ochtend stonden we op met direct uitzicht op een wit strand en helder water. We besloten om nog even te snorkelen voordat we weg moesten. We hadden maar kort de tijd, dus zijn snel spullen gaan huren. Onder water was het een andere wereld. Alles was zo mooi. We zagen tropische vissen en kleurrijk koraal. Ook enorme scholen met vissen die wonder boven wonder wisten wanneer ze met z’n allen naar links moesten zwemmen. Toen we uit het water kwamen waren we allemaal overdonderd. Het leek wel een geheime sprookjeswereld waar we even in hebben gekeken!

Op de vlucht terug naar Makassar drong tot ons door dat dit toch echt het einde was. Dit was de allerlaatste charity trip die we zouden mee maken in Indonesie, want de week erop zou de Ramadan beginnen. Dan willen mensen niet meer worden geopereerd, en zullen de meeste mensen ook vasten en daardoor de werktijden aanpassen. De komende maand hebben we gepland om aan de scriptie te werken, maar we zullen niet meer schisis patienten op deze manier behandelen. We gaan meemaken hoe Indonesie dan verandert. Opnieuw levenservaringen rijker!