Charity trip naar Pare Pare en Barru

Van 8 mei tot 12 mei 2016 vond alweer de derde charity trip plaats, dit in de korte tijd van een maand dat we hier in Indonesië zijn. De tijd vliegt voorbij en we hebben ontzettend veel mee gemaakt! Op zondag 8 mei reden we naar het vliegveld van Makassar om het Taiwanese operatie team op te halen. Dit team bestond uit 3 plastische chirurgen (Professor dokter Lau, dokter Chang en dokter Sarayuth), een 2 anesthesiologen en meerdere OK-assistenten. Van het Indonesische team waren er 5 kaarchirurgen (dokter Ruslin, dokter Irma, dokter Abul, dokter Tajrin en dokter Irfan), anesthesiologen, tandartsen en OK-assistenten aanwezig. Uiteraard waren wij vier (Arian, David, Eveline en Joanna) weer van de partij. De organisator is tevens Indonesisch, professor dokter Husni (Anestesioloog), die ook in de stichting AMDA veel werk verricht. AMDA staat voor Association of Medical Dokters of Asia, en is een NGO die in Japan gestart is.

Na het samenvoegen van de teams, reden we samen naar een seafood restaurant. Na een mooie toespraak van Professor Husni en heerlijk eten moesten we nog ruim 150 kilometer naar Pare Pare rijden. Op de matige wegen met alle files zou dit ongeveer 4 uur duren. Toch deden wij hier maar 2,5 uur over, omdat we met loeiende sirenes werden geleid door een politieauto. Dit was een gunst vanuit de overheid, omdat ze blij zijn met het vrijwilligerswerk wat we doen. Na aankomst in het hotel spraken we af om de volgende ochtend om 7.00u te starten, omdat er tien patiënten op de planning stonden voor de operatie.

De volgende dag vertrokken we rond 8.00u aan in het ziekenhuis. Er was een ruimte klaar gemaakt als openingsceremonie, waar de directeur van het ziekenhuis ons zou toespreken. Doordat de directeur vertraagd was door een bijeenkomst met de burgemeester van Pare Pare, hebben we de ceremonie zelf gehouden. Er werden toespraken gegeven en foto’s gemaakt. Daarna was het tijd voor de screening van de patiënten. We werden naar een slaapzaal geleid, waar alle patiënten al nuchter waren als voorbereiding van de operatie. Over enkele casussen werden nog verschillende operatietechnieken bediscussieerd, maar bij de meeste casussen werden na een aantal kundige blikken direct vastgesteld wat voor techniek werd gebruikt.

Er waren drie operatietafels beschikbaar, dus daar werd goed gebruik van gemaakt. Per tafel was er zowel een plastische chirurg als een kaakchirurg aanwezig, aan aandacht geen gebrek. De operaties verliepen volgens planning en de kaakchirurgen hebben veel geleerd van de plastische chirurgen. Het fijne was dat er door de combinatie van culturen ook Engels werd gepraat aan tafel. Hierdoor konden wij goed mee luisteren naar alle uitleg die de plastische chirurgen gaven. Als we een vraag hadden werd die uitgebreid beantwoord, met voor en nadelen bij een bepaalde techniek en de exacte histologische en klinische werking. Het voelde als een workshop waarbij we persoonlijk uitleg kregen van zeer ervaren specialisten in twee vakgebieden, met daarbij tegelijkertijd een real-time live operatie en veel interactie. We hebben zo veel geleerd!

Volgens planning eindigde de laatste operatie rond 19.00u, waarna we een na-controle gingen doen van alle patiënten van de dag. Alle patiënten zouden nog 2 nachten verblijven in het ziekenhuis. De plek waar de patiënten verbleven had geen airco, ook zag het er niet naar uit dat ze eten kregen of iets dergelijks. De meeste patiënten hadden één tot drie verzorgers bij zich. Die hadden geen slaapplek, maar overnachtten op de stoelen rondom het bed. Ze hadden vaak een grote tas bij zich met eten, drinkwater en een waaier tegen de hitte. De patiënten kwamen allemaal van ver. Ook was er een patiënt die vorige keer van Sidrap was doorgestuurd naar dit ziekenhuis, zodat er met meer specialisten naar kon worden gekeken. De patiënt had namelijk een schisis waarbij de mondhoek rechts niet goed was afgevormd. Hierdoor moest bij het dichtmaken heel goed worden gekeken naar het verloop van de spieren, zodat er een symmetrisch beeld zou ontstaan.

‘s Avonds gingen we eten in een restaurant wat voor ons leek afgehuurd. Opnieuw seafood, want daar staat Pare Pare bekend om. We hebben veel foto’s gemaakt, want dat zit zowel in de Indonesische cultuur als in de Taiwanese cultuur. Ook werd er bier geschonken aan tafel. Dat gaf een gek beeld, we hadden al lang geen bier meer gezien. De meeste Indonesiers (95%) zijn namelijk moslim, waardoor het nuttigen van drank een zonde is. Op de meeste plekken werd er überhaupt geen bier geserveerd. Er werd geproost met bier en water. We kletsten allemaal nog wat na, en vertrokken daarna weer naar het hotel. Iedereen was moe van de lange dag.

De volgende dag werden er nog 5 patienten behandeld. Het opvallende was dat hier ook patiënten tussen zaten, die al wat ouder waren. Wij hadden nog nooit schisis patiënten gezien die volwassen waren. Nu zagen we zelfs patiënten die bejaard waren. Het was een bijzonder beeld. Joanna kon het bij het afnemen van de vragenlijsten niet laten om een gesprek met ze aan te gaan. Het lastige was dat ze een Indonesisch dialect spraken, waardoor ook degene die haar hielp met vertalen het lastig vond om de patiënt te begrijpen. Met een tweede tolk erbij, konden ze met zijn vieren best wat informatie uitwisselen.

We kregen tevens twee kranten aangereikt. We stonden in beide kranten! Met als titel dat er specialisten uit Nederland vrijwilligers werk kwamen doen. Dit was vorige keer ook al het verhaal in Sidrap. Wij zijn nog geeneens afgestudeerde tandartsen, laat staan specialisten… Het gaf een wrang gevoel, omdat er niks meer aan veranderd kon worden. Het was zo oneerlijk voor het Taiwanese team! Alleen maar omdat wij van verder komen, mochten wij met de eer strijken… De Taiwanezen waren er gelukkig ook in vermeld. Volgende keer gaan we wel even duidelijk maken dat dit niet klopt!

In de middag kwam een mooi 17 jarig meisje de koffiekamer van artsen binnen gelopen, en ze werd door iedereen warm ontvangen. We wisten niet wat er aan de hand was. Met wat vertaling van een dokter, begrepen we haar verhaal. Ze kwam van ver, en was vorig jaar ook in Pare Pare. Toen kwam ze als patiënt. Op dat moment was ze 16 jaar oud, en had zichzelf altijd heel lelijk gevonden. Haar schisis was niet beperkt tot een sneetje in haar lip. Deze schisis had haar neus vervormd en de hele bovenlip was afwezig, waardoor haar woekerende voortanden duidelijk zichtbaar waren, zelfs met haar mond dicht. Ze vertelde trots dat ze nu zelfs Facebook had, en dat ze zich niet langer schaamde voor haar uiterlijk. Het was een hartverwarmend verhaal. Dit is waarom dit team zich inzet, dit is het resultaat wat wordt bereikt. Het gaat niet om de milimeters of centimeters aan gezichtsverandering, het is het veranderen van levens. Het leven van dit meisje, en haar gezin en omgeving was volledig veranderd. Van onzeker tienermeisje naar een prachtige dame die vol staat met goede hoop en dankbaarheid. Een jong persoon die nog veel zal ontdekken van de wereld, die nu de liefde heeft ervaren van onbekende specialisten.

Het is best jammer dat we zelden iemand zien die volledig hersteld is van een operatie. We zien altijd het verbluffende resultaat van wat er mogelijk is na chirurgie, maar we spreken zelf geen mensen waarvan de wonden volledig zijn geheeld. Een dag na de operatie zijn de patiënten nog niet  steeds niet 100% bij, zijn misselijk van de narcose, hebben pijn aan het gezicht, een gezwollen gelaat en kunnen het effect van de operatie zelf nog niet bevatten. De patiënten komen vaak van ver, hebben soms geeneens een telefoon of officieel huisadres. Het doen van onderzoek wordt hierdoor erg moeilijk gemaakt, terwijl zoveel indrukwekkende gegevens een feit zijn. Het was bijzonder om dit meisje in levende lijve te mogen meemaken.

In de namiddag vertrokken we naar Barru, een uur verder reizen met de auto, waarna we werden ontvangen door de vrouw van de burgemeester. We kregen heel veel hapjes aangereikt en mochten in het gastverblijf van de burgemeester overnachten. De volgende dag werden er nog 5 patiënt geopereerd in het ziekenhuis van Barru. Hier hadden we maar 2 bedden beschikbaar. Het was een nog grimmiger ziekenhuis dan alle ziekenhuizen die we ervoor hadden gezien. Intussen kunnen we al goed relativeren, omdat wij al zoveel concessies hebben moeten doen, de afgelopen weken in Indonesië. Het was duidelijk dat de mensen uit Taiwan hier iets meer moeite mee hadden. Ze wilden graag de kwaliteit van de operaties hoog houden, echter werd dat niet altijd mogelijk gemaakt door de beperkte apparatuur. Ondanks dat ze zelf heel veel bij zich hadden, kon niet alles volgens de wens van de operateurs gaan. Met wat creativiteit kwamen ze toch erg ver, gelukkig konden ze daar zelf ook om lachen.

Professor Lo liep continu langs de twee tafels om eventuele vragen te beantwoorden. Dokter Ruslin vertelde ons, dat hij als tandheelkunde student heel vaak de boeken moest bestuderen die professor Lo heeft geschreven. Dat hij nu samen met hem mocht opereren vond hij een grote eer. Er werden ook technieken uitgevoerd waar de kaakchirurgen geen weet van hadden. Deze werden vervolgens met video opgenomen, zodat ze dit later konden terugkijken. Het was leuk om te zien hoe leergierig deze ervaren kaakchirurgen zich opstelden. Dat is een goede instelling, waardoor we beseften dat ondanks we binnenkort afgestudeerd zijn en de titel tandarts mogen dragen, we natuurlijk nooit zijn uitgeleerd.

De volgende dag was het tijd om terug te vliegen, voor het Taiwanese team. Wij reden terug naar Makassar, en moesten nodig even uitrusten van deze intensieve trip. Het is zo fijn om iets goeds te kunnen betekenen voor anderen. Het geeft veel voldoening en hoop. Het was een enorme eer om mee te mogen met dit team, om een onderdeel te zijn van een organisatie die tijd en energie steekt om levens te beteren van anderen. Deze doktoren hebben allemaal drukke en stressvolle carrières met privéleven, maar zijn toch bereid geweest om hun tijd, geld, energie en kennis in te zetten voor deze twintig onbekende patiënten. Een patiënt die ze nooit meer terug zullen zien, een patiënt die een andere taal spreekt, die ver van hun vandaan woont. Wat zijn deze doktoren helden en heldinnen. Wij zijn fan!