De charitytrip: Operatiedag in Makassar!
/Dinsdag 12 april vertrokken Arian, David, Eveline en Joanna vanaf Schiphol om drie maanden weg te blijven, in Makassar Sulawesi, als afsluitende stage van de studie Tandheelkunde. Op deze blog zullen we bijhouden hoe het er daar allemaal aan toe gaat, wat we allemaal leren en natuurlijk hoeveel plezier we hebben!
Het huis van dokter Ruslin
Op zondag 17 april heeft dokter Ruslin ons uitgenodigd om in zijn huis onze scripties te bespreken. We kregen ’s ochtends om 10.00u een appje, of we NU konden worden opgehaald. We waren nog niet helemaal klaar, dus vroegen of het uitgesteld kon worden met een half uurtje. We stapten uiteindelijk in de auto en reden door de stad. Een gedeelte die we nog niet hadden gezien, de mensen leken er armeren de infrastructuur was slechter. Kinderen speelden op straat vlak langs de autowegen, en de winkeltjes en huizen leken allemaal met een basis van steen met planken en papieren verder zijn gebouwd, waarna er al tientallen jaren niets meer aan onderhoud is gedaan. Plots stopten we bij een poort, waar de een beveiliger onze auto doorliet nadat hij dokter Ruslin groette. We kwamen in een enorm reservaat aan, waar er ongeveer 500 mensen wonen die veel welvarender zijn dan de mensen buiten de gated community. Hierbinnen was een zwembad, tennisbaan, golfbaan, waterpark, heel veel groene parkjes met mooie palmbomen, en prachtige westers uitziende huizen. De huizen waren enorm, zo ook het huis van dokter Ruslin. Hier ontmoetten we ook de vrouw van dokter Ruslin, dokter Nila. Ook zijn 7 jarige schattige zoon, die druk zat te Playstationnen en een paar woorden Engels sprak. Het was fascinerend om te zien hoe groot het verschil is tussen arm en rijk, en hoe er daarmee wordt omgegaan binnen een land, een stad en een wijk. Dat is heel anders dan Nederland!
Bezoek aan de Rector Magnificus van de Hassanudin University of Makassar
Maandag 18 april bezochten we opnieuw de universiteit, om aan onze scriptie te werken. Er is namelijk geen WIFI in onze dorms, dus we wilden een rustige plek vinden waar we goed konden werken. We zijn even naar de universiteits bibliotheek geweest, maar daar bleekWIFI niet te werken. Eigenlijk werkt het nergens echt goed. Alle internet is langzaam of afwezig, maar meestal vooral afwezig. Gelukkig kunnen we wel op onze hotspots werken, die we vanuit de simkaarten kunnen uitzenden. In de middag nam dokter Ruslin ons mee naar de rector magnificus. Teiza die met ons mee was, vond het heel erg spannend, en had haar ook nog nooit ontmoet. Wij gingen met de lift achter verdiepingen omhoog in een gebouw van de universiteit, waarna we door het secretariaat werden ontvangen met glaasjes passievruchtsap en Indonesische krokketten. Na een kwartier mochten we de kamer van de rector in. Deze kamer had enorme ramen, en gaf een prachtig uitzicht over de hele stad. Alles was te zien. Vooral veel groene bomen, daarachter wat huizen, daarachter machtige bergen. We stonden versteld van het grote contrast met de rest van de universiteit. De rector magnificus vertelde over hoe ze net een week terug was van de VU in Amsterdam, waar ze daar de samenwerking besprak tussen de twee universiteiten. Ze was heel vriendelijk, en gaf ons zelfs een doos chocola waarvan de cacaobonen speciaal op dit eiland werden verbouwd door de lokale boeren. We zijn wel 45 minuten in gesprek geweest en er werd veel gelachen. Op het gegeven moment begon het links te regenen en scheen rechts de zon, waarbij er een regenboog boven de groene bomen zichtbaar was. Wat was dit weer een prachtige ervaring!
Start van de Charity trip
Dinsdag 25 april stonden Eveline en Joanna om 7.15u klaar in de hal, om om 7.30u opgehaald te worden voor de Charity trip. Het was inmiddels 7.40u, maar nog niemand te bekennen. Na wat heen en weer te hebben geappt, bleek dat er wat miscommunicatie was, maar dat we zo snel mogelijk zouden worden opgehaald, geen zorgen. De minuten en uren streken voorbij, maar er was nog steeds geen auto te bekennen. Drie uur later, om 10.30u werden we uiteindelijk opgehaald door dokter Abul. Hij reed ons naar de kliniek van dokter Ruslin, waar er een grote tourbus klaar stond om ons en alle andere wachtendennaar Sidrap te brengen. We waren met ongeveer 15 man, bestaande uit doktoren, verplegers, tandartsen, master tandheelkunde studenten en ondersteunende vrijwilligers.
Het was een rit van 5-6 uur, en we vielen al vrij snel in slaap omdat we suf waren geworden van het lange wachten in de ochtend. Op elk moment dat ik mijn ogen open deed, viel mijn mond open van verbazing over de schoonheid van de landschappen. Alles was zo mooi. De zon scheen, enorme bergen, schattige huisjes, mooie rijstvelden en wat kippen langs de weg. Ook had elke straat wel een moskee, sommigen straalden in hun pracht, anderen waren nog in de bouwfase. We reden ook langs de zee, en we gingen lunchen in het stadje Pare Pare. Het was inmiddels al 14.30u. De busrit zette zich voort en we kwamen om 17.30u aan in Sidrap. Na onze spullen in het hotel te hebben neer gezet, gingen we gelijk naar het ziekenhuis ter controle van de patiënten. Ook dit bleek weer een miscommunicatie, dus kwamen we om 19.00u terug .
De patiëntjes waren allemaal onder begeleiding van 1 of 2 verzorgers, en waren ons met ongeveer 50 man aan het opwachten buiten. Deze patiënten komen van de zogenoemde kampung, mini dorpjes, waar er geen ziekenhuizen beschikbaar zijn. Tijdens deze ver van te voren aangekondigde charity trip konden schisis-patienten gratis worden behandeld. Schisis, oftewel hazenlip is een aangeboren afwijking, waardoor de lip/neus/mond niet goed is afgevormd in de buik van de moeder. In Nederland komt deze aandoening ook voor, echter zie je deze mensen niet in de kenmerkende vorm met een onderbroken lip. Dit is omdat ze vanaf het moment dat ze worden geboren worden opgenomen in een schisis-team, bestaande uit kaakchirurgen, tandartsen, KNO-artsen, plastische chirurgen enzovoorts. In Indonesië kunnen veel mensen geen operatie betalen, ze weten niet dat er een operatie voor beschikbaar is, ze denken dat het besmettelijk is, ze mogen niet naar school, ga zo maar door. De kans op het ontvangen van een onderwijs of een baan wordt hierdoor bijna nihil. Daarom is het uiterst belangrijk dat deze mensen worden behandeld.
De patiënten werden om de beurt binnen geroepen, waarna de doktoren een kijkje in de mond namen en wat uitleg gaven aan de verzorgers. Joanna gaf hier instructies en achtergrondinformatie over de vragenlijsten, met het verzoek of ze deze konden invullen en morgen terug brengen. Er was hier wel een groot probleem in taalverschil. De enkele woorden Indonesisch die Joanna spreekt voldeden niet aan het dialect Bugis wat er in deze stad werd gesproken. De vragenlijsten gaan over het kwaliteit van leven wat mensen hebben, als ze geboren zijn met schisis. Eveline was intussen met de patiënten op de gang,om de wachtende mensen wat beter te leren kennen en om de verzoekjes te voldoen om met ze op de foto te gaan.
Na alle patiënten te hebben gezien, was het tijd om naar bed te gaan. Wat een drukke avond! Alles ging zo chaotisch, maar iedereen heeft hard gewerkt. Ondanks de hitte en ongedierte die door de kamer kropen en vlogen, focuste iedereen zich op wat er moest gebeuren. Het was een prachtige belevenis om te mogen meemaken hoe hard iedereen zich vrijwillig heeft ingezet. De volgende dag om 7.00u starten met het opereren van 21 patienten! Spannend!
Operatiedag
De volgende dag om 7.30u ’s ochtends kwamen we opnieuw in het ziekenhuis aan, en werden we herenigd met Arian en David. Zij waren metde auto van dokter Ruslin meegekomen en waren om 4u ’s ochtens aangekomen in Sidrap. Hoewel we dachten dat we gelijk zouden behandelen, werden we eerst geleid naar de openingsceremonie. Hier werden wat toespraken gehouden, en de sponsoren, doktoren, vrijwilligers en het ziekenhuis werden bedankt. De patiënten kregen zelfs geld om hun reis naar het ziekenhuis mee te vergoeden. Er was taart en drinken, en het was eventjes feest. Na vandaag zou alles anders zijn voor de patiënten!
We gingen eindelijk beginnen met behandelen. Joanna bleef nog even buiten bij de patiënten om de vragenlijsten rustig met ze door te nemen en tandenborstels uit te delen aan kinderen. Zoals iedereen moesten we opnieuw onze schoenen uit, zoals meestal in de gebouwen. Na het aantrekken van de operatiepakken, kregen we slippers aangereikt als zijnde operatie-schoenen. Bijzonder! De operaties gingen van start, en er werd op vier tafels tegelijk behandeld in één kamer. De kinderen kwamen meestal huilend binnen, waarna ze al snel onder narcose werden gebracht.
De operatiekamer bleek al snel in een sauna te zijn veranderd. Er stond 1 airco, maar intussen waren erwel 25 mensen in de kamer, die allemaal een taak hadden of patiënt waren. We weten niet exact hoe warm het was(30 graden?), maar zeker met het mondkapje erbij op, was het heel benauwd. Op het moment dat je echter de steriele handschoenen aan had, kon je niets anders doen dan jezelf puur richten op de operatie. Dat was ook de enige manier om die hitte te trotseren. Jezelf wegcijferen en niet toegeven aan de fysieke omstandigheden, het zweet wat je naar beneden voelt druppelen, ondanks je alleen maar stil staat. De benauwdheid veroorzaakt door de dikke katoenen mondkap. De pijn in de voeten, omdat er geen grotere maat slippers aanwezig waren. De trek, gezien er nauwelijks tijd was om te pauzeren. De hitte overheerste, we hadden gezweet vanuit plekken waarvan we niet wisten dat het mogelijk was. De zweetvlekken drongen door de pakken heen.
Toch leek niemand zich hieraan te storen. Iedereen was gefocust op het behandelen van de patiënten. De doktoren, assistenten en omloop werkten als een geoliede machine die non stop door ging, bijna niet meer menselijk leek. Ze waren zo vaardig en werkten precies. Arian en David kregen zelfs de kans om een lippen te hechten. De operaties duurden tot 1.00u ’s nachts, en David heeft tot en met de laatste operatie weten vol te houden te assisteren. Intussen werden er op de operatiekamer naast twee zwangere vrouwen ontvangen waar Arian, Eveline en Joanna de bevalling van konden mee maken. Dat was een magisch moment. Een wonder waar er een levend wezen op de wereld komt. Het gevoel was niet te beschrijven.
Deze dag hebben 4 kaakchirurgen(dokter Ruslin, dokter Tajrin, dokter Irma en dokter Abul), 4anesthesiologen, 2tandartsen, verplegers, vrijwilligers en wij het leven veranderd van 21 patiënten, 42ouders en meer omringende mensen. Het is niet te omvatten hoeveel we hebben gezien en mee gemaakt. Het is zo mooi dat er zo een grote groep mensen bereid is om alles op alles te zetten, om deze levens te veranderen. Het is niet alleen het geld wat erin is gestoken, maar ook de tijd, energie,kennis en unieke behandelingen toe te passen. Het was een eer dat we hierbij mochten helpen. Wat hebben wij respect voor deze organisatie!
Laatste dag Sidrap
Na pas om 2.00u ‘s nachts in het motel aan te zijn gekomen, stonden we de volgende ochtend om 8.00u weer klaar om de postoperatieve controles te doen. De patiënten hadden overnacht in het ziekenhuis, dus wij vier liepen even langs, om te zien hoe ze precies verbleven. Hierbij kwamen we ook langs de intensive care, waar we zowat op onze tenen liepen om niemand te storen. De verplegers kwamen echter naar ons toe, zodat we met ze op de foto konden! Het contrast met Nederland is hierin zo groot. De intensive care is een serieuze plek, daar kom je niet zomaar. Ook mogen er geen foto’s gemaakt worden, zeker niet met patiënten erop die geen toestemming geven. Toch waren de verplegers aan het lachen en gieren, we voelden ons een beetje schuldig. Na wat foto’s te hebben gemaakt, liepen we weer verder.
De patiënten hadden zich intussen weer verzameld voor de deur van de consultkamer. Nadat David en Joanna de laatste tandenborstels uitdeelden en wat patientjes hadden vermaakt, begon het spreekuur. De pleisters werden verwijderd, de wonden gecontroleerd, er werden foto’s gemaakt, instructies gegeven en nieuwe pleisters op geplakt. Ongeveer 90% van de kinderen konden niet stoppen met huilen, maar het team liet zich opnieuw nergens door storen. Plasjes met zweet konden worden opgeveegd, elke keer dat een patientje de stoel weer uit mocht.
Het was tijd om naar huis te gaan, onze taak zat erop. Dit beseften ook alle patiënten. Die bedankten ons vanuit het diepste van hun hart, heel nederig en dankbaar. We voelden ons nogal bezwaard, omdat we niet eens de dokter waren. De echte helden waren nog binnen recepten aan het voorschrijven en de notities aan het afronden!
Voordat we de bus instapten zijn we nog langs geweest op de middelbare school waar vrijwilligers van onze organisatie Engelse les gaven. Die wilden ons maar al te graag introduceren. Eenmaal op het terrein aangekomen snapten we het, de scholieren zagen ons van ver en begonnen te gillen en schreeuwen van verheuging. Het enthousiasme was niet te stillen, al helemaal niet nadat de docentvoor de grap vertelde dat David een Koreaan was. Koreaanse drama blijkt hier heel populair te zijn, en al meerdere mensen hielden David voor Koreaan aan. Het was heel grappig hoe blij de scholieren waren, alleen al door ons te zien. Super leuke trip!
Ter afsluiting van de charity trip werden we getrakteerd om te eten in een lokaal restaurantje langs het water. Wat een uitzicht! Tropische vissen, strak blauwe lucht en heerlijk eten. Dit was ook het moment dat we voor het eerst Pisang Goreng aten met boter en suiker… Een aanrader! De laatste foto’s werden gemaakt, waarna we met de bus terug reden naar Makassar. Met een glimlach op ons gezicht en een warm gevoel in het hart, over honderden kilometers van hobbelige wegen.
Anouk en Ellen gingen een paar maanden naar Nicaragua voor buitenlandstage. Joanna heeft ze geinterviewd over hun ervaringen als prinsessen, de relaxte mentaliteit van de Nicaraguanen en het jarenlange onderzoek over kindertandheelkunde.